Notatki na marginesach Ksiegi niepokoju

Marginesy owych stronic - w tym wypadku konkretnych stronic zapisanych reka Pessoi - Piotr Kalinski pokrywa linorytami, dajac nam do zrozumienia, ze pisac mozna takze obrazem, a pojecie notatki odnosi sie nie tylko do slowa, ale tez do form wizualnych. Przepisuje - podobnie jak kopisci - kawalki istniejacego tekstu i dodaje do nich cos w rodzaju iluminacji lub ilustracji. Ale z zalozenia powiela wylacznie fragmenty, pojedyncze sentencje. Przypomina w tym nieco Borgesowskiego Pierre'a Menarda, ktory z niemal trzech (przepisanych slowo w slowo) rozdzialow Cervantesowskiego "Don Kichota" tworzy "wlasna" powiesc. Jak powiada Borges, Menard wzbogacil sztuke lektury o niezwykle inspirujaca technike zamierzonego anachronizmu i blednej atrybucji, dzieki ktorym dawne teksty mozemy czytac tak, jakby byly nam wspolczesne, przenosic je w nowe konteksty, ozywiac je i poddawac sie ich przemoznemu wplywowi. To prawda, ze bez dziela Pessoi nie byloby niniejszego notatnika, ale za sprawa wywrotowej praktyki celowego anachronizmu prawdziwe staje sie rowniez twierdzenie odwrotne: bez iluminacji Kalinskiego nad wieloma stronicami Pessoanskiej ksiegi zapadlby mrok. Czytajac ja, sklonni jestesmy przekladac slowa na obrazy. Od dzis beda to obrazy stworzone przez PIO. Grzegorz Jankowicz (ze wstepu do ksiazki)