Laxeiro por si mesmo

Laxeiro fronte a si mesmo e fronte a Xosé Otero Abeledo, o "eu"primixenio. Laxeiro nas súas propias palabras, sen intermediarios ninintérpretes, nunha conversa con Carlos G. Reigosa sobre o divino e ohumano, e tamén sobre a pintura, o seu desafío radical. Laxeiro por si mesmo, nu diante do espello, espontáneo e vital, sen disfraces...Iso contén este libro. Ben seguro, cando Laxeiro ollou por primeiravez o Pórtico da Gloria, a súa alma e a do Mestre Mateo xuntáronsenalgún recuncho do Marquesado da Romea e comezaron o seu parrafeocreativo, frutífero e se cadra interminable. Naceu así o pintor máisintuitivo, enérxico, axitador, libre e rebuldeiro da xeración de OsRenovadores da Vangarda Histórica galega. Rebelde contra as tradicións localistas, Laxeiro converteuse no rexo forxador dunha estéticagranítica, sempre fiel ás raíces, pero tamén en profundo diálogo coasvangardas pictóricas internacionais. Deste xeito puido ser -e foino-un proteico revitalizador dos mitos galegos (na li?a de Valle-Inclán e de Cunqueiro), cunha expresión artística enxebre e universal ávez.Pintor de vigorosa ollada atlántica,, nunca deixou de buscardentro del a autenticidade que distingue ós grandes creadores. Poriso, como ben escribiu X. Antón Castro, Laxeiro é "un dos pintoresmáis significativos e innovadores da Espa?a dos últimos setenta anos". Algo que ninguén discute no centenario do seu nacemento. Laxeiro porsi mesmo, inclúe a conversa que aínda permanecía inédita realizada por Carlos G. Reigosa, tres epílogos sobre o xenial pintor de Botospreparados por X. Antón Castro e os pintores Antón Pati?o e LeopoldoNóvoa, ademais de sesenta e catro páxinas a cor que constitúen tantoun percorrido fotobiográfico como unha escolma da súa obra pictórica.